در «دگردیسیهای تابشی» ما خود را در میان گفتگویی چندلایه در قلمرو فضای تصویر مییابیم، گفتگویی که برپایۀ پرسشگری در بستر تاریخ انسانی شکل گرفته است. هر فضای تابشی در دل دگردیسیهای این رویداد میتواند مرئیکنندۀ «دیگری» باشد. دگردیسیهای تابشی شکلی از خلسهاند، خلسهای که به واسطۀ امکانِ دیدن معنا مییابد.